Mam na imię Sylwia. Jestem mamą czwórki dzieci i chciałabym podzielić się z Wami moją historią. Jesteśmy z mężem osobami wierzącymi, dlatego też po ślubie zaczęliśmy marzyć o rodzinie – o dużej rodzinie. I tak po kolei: w 2014 r. przyszła na świat pierwsza córeczka Aniela, w 2015 r. syn Maksymilian, w 2019 r. Rozalia, w 2016 r. Tymoteusz i to właśnie o Nim chciałabym napisać.

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w trzeciej ciąży radości nie było końca. Niestety nie trwało to długo bo już w 11 tygodniu na badaniach kontrolnych dowiedzieliśmy się, że dziecko ma zwiększone NT (przezierność karkową). Co to oznacza? Dziecko może urodzić się chore, zespół Downa, wady serca – lekarka wymieniała co może grozić mojemu dziecku. Patrzyłam na nią, a w głowie tysiące myśli: Czemu? Co poszło nie tak? Dlaczego Nas to spotyka? Czy jest szansa,  że będzie zdrowy? I wtedy padły te słowa: „Macie Państwo już dwoje zdrowych dzieci po co ryzykować możecie usunąć płód.”. „Usunąć? Zabić własne dziecko? Kto Nam daje prawo decydować o życiu dziecka?”. I wtedy zaczęła się nasza walka. Walka o życie Naszego dziecka. Codziennie wieczorem wraz z całą rodziną: moje siostry, ich rodziny, moi rodzice, ciocia, ja z mężem i naszymi dziećmi klękaliśmy razem z różańcem w ręku i błagaliśmy Boga o zdrowie dla Tymka. Wysłałam również 100 e-maili do zakonów i klasztorów w Polsce z prośbą o modlitwę za naszego nienarodzonego syna. Dostałam dużo słów otuchy, dużo wsparcia spływało na naszą rodzinę właśnie od osób duchownych. Byliśmy otoczeni płaszczem modlitwy, który w chwilach niezmiernie trudnych dawał Nam poczucie tego, że nie jesteśmy sami, że z Nami jest Bóg, a On może wszystko.

Ten trudny czas jeszcze bardziej zjednoczył naszą rodzinę oraz przybliżył Nas do Boga. Nauczyliśmy się wszystko przyjmować z pokorą i wiarą. Kiedy przyszedł dzień porodu byłam już pogodzona i gotowa przyjąć wszystko, co dostanę od Boga.

Nadszedł dzień 2 września 2016 r. i o godz. 10.00 urodził się Tymek:10 pkt, 60 cm i 4300 g miłości. Lekarze nie dowierzali, a ja wiedziałam, że to cud. Wiedziałam, że Tymek swoje zdrowie i życie zawdzięcza Bogu. Dziś Tymek za kilka dni kończy 8 lat. Jest zdrowym, mądrym chłopcem. Służy Bogu przy ołtarzu jako ministrant i jest wdzięczny za dar życia. On miał szansę, ale jak wiele dzieci jej nie ma. Jak wiele razy diagnoza staje się wyrokiem śmierci dla dziecka? Mam nadzieję, że jeżeli czytasz, a masz wątpliwości czy warto zawalczyć o swoje dziecko, to ja Ci mówię, że warto. 

Sylwia Szypuła