Wychowałam się w rodzinie wierzącej i praktykującej. Od kiedy sięgam pamięcią, mama co niedzielę ubierała mnie odświętnie i razem z tatą, a potem również młodszym bratem, szliśmy na mszę świętą. Naturalne było dla mnie odmawianie rano i wieczorem pacierza, uczęszczanie na lekcje religii – najpierw w salce kościelnej, a potem w szkole, czy też przygotowanie i przyjmowanie sakramentów. Bierzmowanie nie było – jak to bywa teraz – symbolicznym pożegnaniem z kościołem, a wzmocnieniem wiary i utwierdzeniem się w przekonaniu, że to właściwa droga. Rodzice wpoili mi również szacunek do księży i sióstr zakonnych. W moich oczach były to osoby perfekcyjne, ideale, niemalże święte. I takie troszkę nierealne… wszakże miałam z nimi kontakt jedynie w kościele.

Wydawać by się zatem mogło, że kiedy po skończeniu studiów dostałam propozycję pracy w świetlicy prowadzonej przez księży i siostry zakonne, nie będę miała z tym żadnych problemów i będzie to dla mnie łatwe wyzwanie. Tymczasem miałam mieszane uczucia. Z jednej strony radość, ponieważ w Polsce panowało już wtedy bardzo duże bezrobocie i zdobycie pracy nie było sprawą oczywistą; a poza tym oferowane zajęcie było dla mnie wręcz wymarzone. Z drugiej jednak strony miałam spore obawy. Miałam ściśle współpracować z osobami, które – jak już wcześniej wspomniałam – jawiły mi się jako niedostępne, lepsze od przeciętnego człowieka, tacy prawie półbogowie. Nie byłam pewna, czy mimo katolickiego wychowania będę potrafiła odnaleźć się w tym środowisku, które do tej pory było dla mnie niedostępne i czy spełnię oczekiwania. Na rozmowę kwalifikacyjną szłam „z duszą na ramieniu”. Nie wiedziałam, czego się spodziewać i jak się zachować. Byłam potwornie stremowana. Siostra Przełożona, która zaprosiła mnie na rozmowę wydawała się niesamowicie surowa (co później okazało się totalnym złudzeniem, a Siostra – człowiekiem z sercem na dłoni). Podobnie ksiądz obecny podczas spotkania. Jedyny promyczek nadziei upatrywałam w młodziutkiej Siostrze, która miała być drugą opiekunką na świetlicy. Uśmiechnięta, radosna, patrząca na mnie z dużą

życzliwością, napawała optymizmem.

Rozmowę kwalifikacyjną przeszłam z sukcesem i rozpoczęłam „karierę” w świetlicy środowiskowej. Początkowo pełna obaw i nieśmiałości zaczęłam wykonywać swoją pracę, która bardzo szybko stała się ogromną przyjemnością i prawdziwym powołaniem. Wielką rolę

odegrała tu wspomniana Siostra, która okazała się niesamowitym człowiekiem. Jej nieopisana energia, optymizm, radość i wsparcie, były dla mnie wielką pomocą, szczególnie na początku mojej ścieżki zawodowej. To co ważne, to moja współpracownica sprawiła, że zaczęłam inaczej patrzeć na siostry zakonne – nie przez pryzmat habitu, a jak na „normalne” kobiety.  Osoby, z którymi można porozmawiać nie tylko na religijne zagadnienia. Które również mają swoje słabości. Które nie są idealne i lepsze od nas. A dzięki temu są tak blisko nas. Okres pracy z s. Beatą wspominam jako bardzo dobry czas. Czas rozwoju, nawiązywania relacji, zdobywania nowych doświadczeń. Nauki, że każdy człowiek jest ważny, a pracując razem osiągamy więcej niż w pojedynkę.

Z naszej współpracy wyniosłam wiele lekcji życiowych oraz wspaniałych chwil; stałam się bogatsza o nowe doświadczenia i bardziej otwarta na osoby konsekrowane; niesamowicie wdzięczna, że Pan Bóg postawił na mojej drodze tak cudowną osobę i że to właśnie siostra Beata była pierwszą zakonnicą, z którą przyszło mi pracować.

Niestety w życie oraz charyzmat Sióstr Albertynek wpisane jest ciągłe zmienianie swojego miejsca. Dlatego po dwóch latach naszej owocnej pracy, s. Beata została przeniesiona do innej placówki, by tam nieść pomoc. Tymczasem ja rozpoczęłam swoją „przygodę” z kolejną Siostrą. Podobne zmiany następowały jeszcze kilkukrotnie. I tak w ciągu swoich 13 lat kariery w świetlicy miałam okazję współpracować z wieloma Siostrami, m. in. z s. Dolores, s. Andżeliką, s. Dobrawą, s. Renatą… Każda z nich w jakiś sposób zapisała się na kartach mojego życia. Z każdą z sióstr było inaczej i różnie się między nami układało – jak to w życiu. Z jednymi siostrami rozumiałyśmy się prawie bez słów, z innymi miałyśmy małe bądź większe nieporozumienia. Czasem się docierałyśmy, a niekiedy do końca pracy nie do końca było nam po drodze. Niektóre zmiany moich współpracownic przyjmowałam z ogromnym smutkiem, a czasem z nadzieją, że będzie lepiej…

 

Mogłabym jeszcze wiele stronic zapełnić wspomnieniami czy refleksjami na temat sióstr albertynek i pracy z nimi, bo sporo się ich zebrało. Podsumowując jednak te 13 lat intensywnego z nimi przebywania mogę z absolutną pewnością stwierdzić, że cieszę się,  iż miałam szansę poznać siostry i to nie tylko od tej oficjalnej strony. Jestem zadowolona, że Pan Bóg postawił każdą z nich na mojej drodze. Bo niewątpliwie każda wniosła coś do mojego życia. Od każdej z osobna czegoś się nauczyłam. Bez wątpienia, gdyby nie One nie byłabym dziś tym człowiekiem, jakim jestem i nie byłabym w tym miejscu, w którym obecnie się znajduję. I choć już nie pracuję w świetlicy to moja przygoda z siostrami wciąż trwa. Bo teraz nie wyobrażam już sobie życia bez nich, a szczególnie tych, z którymi połączyła mnie przyjaźń.

Bo z siostrami jak najbardziej można nawet konie kraść.

 

Agnieszka Magos