Siostra Dobrawa – w związku ze zbliżającą się 50.rocznicą powołania Prowincji Poznańskiej Sióstr Albertynek (9.04.1972 – 9.04.2022) – poprosiła o świadectwo mojej współpracy z Siostrami Albertynkami w Poznaniu. To bardzo delikatna sprawa i chociaż napisałem wiele różnych tekstów o tej pracy, to jednak teraz, gdy mam 72 lata i patrzę wstecz, to widzę niejako wszystko nieco inaczej, w innych proporcjach, niż wtedy, gdy czynnie z Siostrami Albertynkami współpracowałem.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Najpierw powiem, że byłem katechetą w XI Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu. Dokładnie naprzeciwko mojej szkoły mieści się Dom Sióstr Albertynek. Z okien sal klasowych wraz z uczniami codziennie mogliśmy przyglądać się długiej kolejce Ubogich, którzy już od godzin rannych oczekiwali na gorący posiłek południowy. Jak każdy nauczyciel miałem grafik lekcyjny, w którym występowały tzw. okienka. Pewnego razu w czasie okienka postanowiłem zajść do Sióstr, aby skorzystać z kaplicy, wyciszyć się przed Bogiem. Szybko stało się to zwyczajem i niemal nie mogłem doczekać się okienka, aby wejść do Sióstr i pomodlić się w zaciszu kaplicy. Tam na furcie pracowała urocza starsza Siostra Albertynka, która zawsze z niezwykłą uprzejmością otwierała mi drzwi Domu i kaplicy. Miały wtedy miejsce pierwsze dialogi z Siostrami, bardziej grzecznościowe. Jednak stopniowo wciągał mnie klimat Domu i tak, pewnego razu zapytałem, czy w ramach okienka mógłbym np. zmywać naczynia w jadłodajni dla Ubogich. Siostry wyraziły zgodę. Ta posługa dawała mi wiele radości wewnętrznej.

Zbliżało się Boże Narodzenie. Dowiedziałem się, że Siostry organizują Wigilię dla Bezdomnych w tej skromnej jadłodajni (jadłodajnia ma wielkość garażu samochodowego). Postanowiłem, że w dniu 24 grudnia 2002 roku pomogę Siostrom wydać Wigilię dla około 300 osób. Wchodzili grupami, po około 25 osób i po pół godzinie następna grupa. Trwało to cały dzień. Wtedy miały miejsce pierwsze rozmowy z Siostrami dotyczące urządzenia Wigilii w murach mojej szkoły, aby tam od razu przyjąć przy stołach całą grupę. Były to takie nieśmiałe myśli. Następnego roku w szkole pojawiła się Siostra Albertynka Dobrawa, która z polecenia Siostry Przełożonej Teresy Maciuszek złożyła wizytę mojemu dyrektorowi z zapytaniem, czy zgodziłby się zorganizować w murach szkoły Wigilię. Dyrektor Karol Lehmann wyraził zgodę natychmiast. Siostra wyszła z gabinetu, a ja tam w tej samej chwili wszedłem i powiedziałem mojemu dyrektorowi wprost: „Niech mi pan da to zadanie, ja się nim zajmę”. Zgodził się bez wahania, bo przecież potrzebował do tego takiego „durnia” jak ja.

Tak 24 grudnia 2003 roku miała miejsce Pierwsza Wigilia w XI Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu. Co się wtedy działo to trudno opisać! Jakiś niesamowity entuzjazm ogarnął uczniów i nauczycieli. Mieliśmy wielki zaszczyt pomagać Siostrom w jej zorganizowaniu. Gdy nadszedł dzień wigilijny, okazało się, że kolejka Ubogich do szkoły była bardzo długa i nie mogliśmy przyjąć tylu, ilu stało w kolejce. Natomiast każdy otrzymał do domu jakąś paczkę żywnościową. W następnych latach podwajaliśmy przygotowane miejsca. Ale i to nie wystarczyło, bo każdego roku przybywało coraz więcej potrzebujących.

            W roku 2009 dyrektor Caritas w Poznaniu  ks. Waldemar Hanas, odwiedził naszą szkołę w czasie trwania Wigilii i widząc, jak wszystko jest przygotowane, powiedział tak jakby sam do siebie: „A może by tak przygotować Wigilię dla wszystkich Ubogich miasta Poznania np. na hali Międzynarodowych Targów Poznańskich?”. Wypowiedział te słowa przy mnie, ale jakby nie do mnie, jakby to było tylko głośne myślenie. Ja natomiast natychmiast powiedziałem: „Księże Dyrektorze, jeśli ksiądz chce tak to urządzić, to ja ze swoją młodzieżą zapewnię pełną organizację techniczną tego dzieła.”

Oczywiście, gdy mówiłem o organizacji, to zawsze wiedziałem, że główną rolę odgrywają Siostry Albertynki. One niosą ciężar przygotowania produktów żywnościowych, gorących dań, paczek, ale przede wszystkim, wnosiły ducha albertyńskiego w to przedsięwzięcie. Dzięki temu Ubodzy nie czuli się  „klientami dobroczynności”, ale Gośćmi zaproszonymi na ucztę. My natomiast – mówię o uczniach i nauczycielach – pilnowaliśmy, by zachowywać się jak ci, którzy czują się zaszczyceni tym, że Oni przyjęli nasze zaproszenie.   I tak w roku 2010 odbyła się pierwsza Wigilia na większą skalę na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich. Przyjęliśmy wtedy 1500 osób przy 22 stołach rozstawionych na jednej hali targowej.

           

​

​

​

​

​

​

To była wielka radość moich uczniów współtworzyć z Siostrami tak piękne dzieło. W przygotowanie Wigilii zaangażowanych było około tysiąc młodych ze szkół średnich miasta Poznania. Trzeba było bowiem halę targową zorganizować od podstaw: stoły, krzesła, stanowiska podawcze, kontenery na śmieci, boksy z paczkami i ich wydawanie, korytarze komunikacyjne, obsługa WC, szatni, bram wejściowych, zespoły wokalno-muzyczne. Wielką rolę mieli także zakonnicy, których zadaniem było rozmawiać z ubogimi, wysłuchiwać ich opowieści o życiu często tragicznym – to zadanie wykonywali między innymi Karmelici Bosi z Poznania, ale i inni wolontariusze. Uczniowie szkół podstawowych na tę okoliczność kleili łańcuchy choinkowe kolorowe o łącznej długości ponad dwóch kilometrów (prace te wykonywali w szkole, w ramach zajęć plastycznych, często już od września danego roku).

           

Było to już tak duże przedsięwzięcie, że Siostrom Albertynkom pomagały w przygotowaniu produktów żywnościowych Siostry Franciszkanki, Urszulanki i Elżbietanki. Jednak zawsze, główny ciężar organizacji spoczywał w „rękach” Albertynek. Wykonywały najtrudniejsze zadania, obsługiwały najtrudniejsze odcinki. Mogę to tak wprost stwierdzić, ponieważ w tym czasie odpowiadałem za całą organizację techniczną. Zawsze wyznaczałem najtrudniejsze zadania Siostrom Albertynkom, wiedziałem bowiem, że są STUPROCENTOWE!

​

Jeszcze wtedy nie do końca rozumiałem, skąd bierze się u nich, w ich spojrzeniu, w ich oczach taki blask, takie światło, taka jakaś tajemnicza radość, takie ciepło emanujące z ich oczu. Tutaj trzeba dopowiedzieć rzecz najważniejszą: wszystko co czyniliśmy nabierało sensu głębszego w tym, że czerpaliśmy z duchowości Sióstr Albertynek. Stale od Nich uczyliśmy się tej kultury i radości Posługiwania Ubogim. Ten Ich poziom nas niósł! I gdy widzieliśmy dzieło już wykonane, byliśmy dumni z identyfikacji z habitami Sióstr Albertynek. Pracowałem w szkole ponad dwadzieścia lat. Uczniowie moi zawsze z najwyższym szacunkiem odnosili się do Sióstr Albertynek, do ich świadectwa życia. W tym samym czasie odwiedziły naszą szkołę Albertynki misjonarki pracujące na Syberii, Siostra Taida i Siostra Renata. Opowiadały młodzieży o swojej pracy na Syberii w Usole Syberyjskim. Owocem tego niezwykłego spotkania było podjęcie zobowiązania do niesienia pomocy materialnej Ubogim Dzieciom Syberii. Młodzież zobowiązała się wpłacać ze swojego kieszonkowego jedną złotówkę miesięcznie na pomoc Ubogim Na Syberii. W dzieło to włączyli się nauczyciele. Określiliśmy je kryptonimem: „Ziemia Ziemi. Wrażliwi wśród narodów świata”. Każdego roku, na jego zakończenie każdemu uczestnikowi programu wręczaliśmy imienne tytuły „Galerników Wrażliwości” za dany rok. Analogicznie Siostrom Albertynkom tytuły „Dusz Bajkału”, a dzieciom szkół podstawowych tytuły „Kwiatów Syberii”.

Ponadto odchodzącym maturzystom, za ich trzyletni udział dodatkowo wręczaliśmy tzw. „Wiosła Galerników Wrażliwości” z dołączoną do tego jakąś wartościową książką. Wśród wielkiej radości i zawsze entuzjastycznie młodzież reagowała na opisy pełne aluzji adresowane do poszczególnych Abiturientów. Wyróżniani byli tzw. kwestarze klasowi (czyli ci, którzy przez trzy lata zbierali pieniądze w swoich klasach) oraz prepozyci, czyli ci uczniowie, którzy wybierani byli jako zwierzchnia władza dzieła „Ziemia Ziemi. Wrażliwi wśród narodów świata”. Te były odczytywane głośno wobec całej zgromadzonej społeczności szkolnej.

​

Na przestrzeni 11 lat zebraliśmy ponad 55.000,00 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy złotych). Pieniądze te wysyłaliśmy na wskazane przez Siostry Albertynki konto. One natomiast przesyłały nam roczne sprawozdanie finansowe, w którym szczegółowo rozliczały się z tych pieniędzy. Warto dodać, że kwota 55.000,00 zł może wydawać się niewielka jak na potrzeby misji Sióstr Albertynek na Syberii, to jednak Siostry podkreślały, że polska złotówka w warunkach syberyjskich ma siłę nabywczą wyższą niż jej wartość nominalna.

Młodzież nasza miała kontakt elektroniczny z młodzieżą rosyjską. Odbywała się między nimi wymieniana korespondencji. Dzieło to wraz z Wigilią dla Bezdomnych stało się bazą systemu wychowawczego naszej szkoły.

           

W roku 2014 przeszedłem na emeryturę. Po roku zgłosiłem się do Siostry Przełożonej Stanisławy (z którą przez wiele lat współpracowałem w dziele wigilijnym) i poprosiłem, czy mógłbym chociaż jeden dzień w tygodniu pomagać w wydawaniu obiadów dla Ubogich. W tym czasie Siostry serwowały dziennie ponad 300 porcji obiadowych. Siostra Stanisława wyznaczyła piątek, jako mój dzień. Chętnie podjąłem to zadanie wolontariusza. Ale natychmiast dodałem jeszcze jeden dzień dyżurowy – niedzielę

           

Wtedy miałem możliwość, niejako od kuchni, przyjrzeć się pracy Sióstr Albertynek. Mogłem z bliska podpatrzeć ich styl, ich żarliwość, ich piękno posługiwania ubogim. Jedna z Sióstr miała niesamowite tempo biegania po schodach Domu i pewnego razu nogę złamała, ale widać było po jej radosnej twarzy, że sama nie została złamana. Pewnego razu zobaczyłem jak jedna z pokoleniowo młodszych Sióstr opatruje rany na stopach bezdomnego. Byłem wstrząśnięty tym widokiem. Z pokorą bowiem muszę powiedzieć, że miałem w sobie ten problem, że niejako „brzydziłem się brudem, zapachem brudu” i chociaż bezdomnych kochałem i z radością im służyłem, to jednak nie umiałem uporać się z tym odruchem. Wstydzę się tego, ale dla uczciwości i przejrzystości tego świadectwa musiałem to powiedzieć.

           

​

​

​

​

​

Zacząłem wtedy więcej czytać o założycielach Sióstr Albertynek i Braci Albertynów. Najpierw bardzo szczegółowo poznałem życiorys i sylwetkę Brata Alberta. Tak mnie zafascynował, że w moim mieszkaniu zawisł obraz Ecce Homo w centralnym miejscu i do dzisiaj dominuje w salonie. Nieco później zacząłem czytać o Błogosławionej Matce Bernardynie – Marysi Jabłońskiej. I wtedy kompletnie zwariowałem na jej punkcie. Czytałem wszystko, co tylko gdzieś o niej napisano. Dowiedziałem się, że jest w jej miejscu urodzenia – w Pizunach – Dom modlitwy prowadzony przez Siostry Albertynki. Napisałem do pewnego gospodarstwa agroturystycznego w Pizunach, czy nie mógłbym tam zamieszkać na kilka dni z żoną. Niestety, nie było odpowiedzi. Wtedy zwierzyłem się z tego problemu Siostrze Annie. Po kilku dniach, bez mojej prośby w tym względzie, Siostra Anna powiedziała: „Jeśli chciałby pan z żoną pojechać na kilka dni do Pizun, to może pan zamieszkać w Domu modlitwy.” No i stało się. Pojechaliśmy. Przyjęła nas niezwykle gościnnie Siostra Przełożona Renata. Odwiedziliśmy wszystkie możliwe miejsca pobytu i urodzenia, obłóczyn i pierwszych kontaktów Marysi Jabłońskiej z duchowością albertyńską. To były dni nasączone modlitwą, obecnością Matki Dynki. Piszę o tym wypadzie, ponieważ dopiero wtedy zrozumiałem głębiej, skąd Siostry Albertynki biorą taką energię, taką siłę ducha, taką wrażliwość, taki blask oczu, taką ofiarność w posługiwaniu Ubogim, co mogłem przez niemal dwadzieścia lat z bliska obserwować. Muszę się przyznać, że od tego czasu Matka Bernardyna stała się dla mnie prawdziwą matką, przyjaciółką, nauczycielką i pośredniczką przed Bogiem. Uczyła mnie patrzeć na piękno przyrody, na ból życia, na pogmatwane losy ludzi, oczyma swoimi, pełnymi wyrozumiałości i chłonącymi blask piękna Boga, który dostrzegała we wszystkim, czego dotknęły jej oczy. Jej niebieskie oczy Boga widziały wszędzie i nieustannie. Uczyła mnie i uczy dalej nieustannie modlić się, kontemplować Obecność Bożą wszędzie i nieustannie, z chwili na chwilę.

​

           

Pewnego razu Siostra Renata Syberyjska (siostrę wcześniej wymienioną nazywam Renatą Pizuńską) poprosiła mnie o przedstawienie sylwetki Błogosławionej Siostry Bernardyny młodzieży albertyńskiej, która odbywała rekolekcje w Poznańskim Domu Albertynek, co poczuwam jako wielki zaszczyt. Uczyniłem to z radością. Takie malutkie moje odwdzięczenie się Matce Bernardynie i jej współczesnym duchowym Córkom za piękno jej i ich życia, za bogactwo ducha, za jej Obecność w moim życiu.

 

                                                                                                           Młodszy brat Roman

​